Του Νίκου Φίλη, βουλευτή Α΄ Αθήνας και μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις διαχρονικά απέτυχαν να αναβαθμίσουν τη χώρα στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Εγκλωβίστηκαν σε μια πελατειακή σχέση με τα κατεστημένα συμφέροντα, ενισχύοντάς τα με τραπεζικά δάνεια, με επιδοτήσεις μέσω των αναπτυξιακών νόμων χωρίς στόχευση, χωρίς παράλληλα να δεσμεύουν επαρκείς πόρους στην τεχνολογική πρόοδο, στην ποιοτική αναβάθμιση των ελληνικών προϊόντων, στην οικονομία της γνώσης, σε ό,τι θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό δυναμικής και βιώσιμης ανάπτυξης.
Όταν η χώρα μας το 2010 βρέθηκε εγκλωβισμένη σε ένα τριπλό αδιέξοδο, δημοσιονομικό έλλειμμα, αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και χρέη ιδιωτικά και κυρίως δημόσια, οι δανειστές μέσω των διαδοχικών μνημονίων, επέβαλαν την καταστροφική λύση της εσωτερικής υποτίμησης και των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Η διάσωση των τραπεζών χωρίς έγκαιρη αναδιάρθρωση του χρέους παραβίασε κάθε οικονομική λογική.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: τεράστια μείωση του ΑΕΠ, αύξηση του δημόσιου χρέους, τρομακτική αύξηση της ανεργίας και συνακόλουθα μεγάλη μετανάστευση κυρίως νέων και ειδικευμένων ατόμων, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, μεγάλη αύξηση των κόκκινων δανείων και των χρεών των ιδιωτών προς το Δημόσιο, πώληση μεγάλου μέρους δημόσιας περιουσίας, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους.
Σήμερα, χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού και την κυβερνητική προσπάθεια βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους μιας καταστροφικής πορείας. Το επιβεβαίωσε πρόσφατα ο επίτροπος Μοσκοβισί, προκαλώντας, πανικό στη ΝΔ, γιατί ακύρωσε το σύνολο της αντιπολιτευτικής στρατηγικής της.
Η έξοδος της χώρας από τη δανειακή σύμβαση και τα πρόσφατα μέτρα για το χρέος, δημιουργούν μια καθαρή προοπτική για την οικονομία.
Έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα σε τομείς που συνδέονται με το επιχειρηματικό περιβάλλον όπως ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, ο χωροταξικός σχεδιασμός, οι δασικοί χάρτες και το Κτηματολόγιο, ο περιορισμός της φοροδιαφυγής, των πελατειακών σχέσεων, της διαπλοκής.
Ωστόσο η έξοδος της χώρας από τη δανειακή σύμβαση πρέπει να σφραγισθεί με αριστερή υπογραφή.
Στόχος μιας αριστερής κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι μόνο το αξιόχρεο της χώρας και ο μετριασμός της επιτήρησης αλλά και ο τερματισμός της λιτότητας με την εδραίωση ενός νέου παραγωγικού προτύπου και την αναθεμελίωση του κοινωνικού κράτους.
Σε αυτό το πλαίσιο απαιτούνται πρόσθετες κινήσεις που θα άρουν σταδιακά τις πιο άδικες πολιτικές των μνημονίων, όπως είναι η μείωση των πελώριων πρωτογενών πλεονασμάτων που πλήττουν την ανάπτυξη, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, η επιστροφή στην εργασιακή κανονικότητα με συλλογικές συμβάσεις και αύξηση του κατώτατου μισθού, η μείωση του φορολογικού και ασφαλιστικού βάρους στους ελεύθερους επαγγελματίες και τις μικρές επιχειρήσεις. Στόχος της κυβέρνησης, αμέσως μετά την τυπική έξοδο από το πρόγραμμα τον Αύγουστο, πρέπει να είναι η αποτροπή των επαπειλούμενων μειώσεων στις συντάξεις το 2019 και στο αφορολόγητο το 2020.
Βεβαίως ο τερματισμός της λιτότητας απαιτεί ένα δίκαιο, χωρίς αποκλεισμούς, οικονομικό μοντέλο με παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας, ώστε να κατακτηθεί μια καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Η χώρα μας, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κατετάγη στην πρώτη θέση στην απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ και το πακέτο Γιούνγκερ. Όμως, το επίπεδο των επενδύσεων, παραμένει ακόμη μακριά από εκείνο που απαιτείται για την κάλυψη του παραγωγικού κενού το οποίο υπολογίζεται μεταξύ 80-100 δισ. ευρώ.
Τέλος, θεμελιώδης πολιτική επιδίωξη στην μεταμνημονιακή εποχή είναι η σύγκλιση της οικονομίας μας με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η γεφύρωση των αποκλίσεων με τις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, που γιγαντώθηκαν στα χρόνια της κρίσης (από το 86% πέσαμε στο 68% του μέσου ευρωπαϊκού ΑΕΠ!).
Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ασφαλή μετάβαση στη νέα μεταμνημονιακή Ελλάδα.
