Του Διονύσιου Χιόνη – Καθηγητή Οικονομικών ΔΠΘ, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών
Το θέμα της ρύθμισης του χρέους συνεχίζει να αποτελεί το κυρίαρχο θέμα για την ελληνική οικονομία. Οκτώ χρόνια μετά την αδυναμία πληρωμής των τοκοχρεωλυσίων και την υπαγωγή σε μνημόνιο η ελληνική οικονομία παραμένει με ένα συνολικό χρέος που ξεπερνά το 180% του ΑΕΠ και δυσθεώρητα τοκοχρεωλύσια. Επομένως η ρύθμιση του χρέους πρέπει να στοχεύει αφενος στην μείωση του συνολικού χρέους για να μπορεί η Χώρα να επιστρέψει στις αγορές και να δανείζεται με λογικά επιτόκια αλλά και στην ρύθμιση των τοκοχρεωλυσίων σε τέτοιο επίπεδο που να μπορούν αν εξυπηρετηθούν από μια οικονομία που έχει συνολικά έσοδα 50 δις ευρώ περίπου. Αυτός ήταν και ο στόχος των τριών προγραμμάτων αλλά και της αναδιάρθωσης του χρέους το γνωστό PSI.
Η ελληνική περίπτωση υπαγωγής σε μνημόνιο αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο για την ΕΕ και για την ΟΝΕ. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που επήλθαν από την εφαρμογή των προγραμμάτων τόσο η Ευρωπαική Επιτροπή όσο και η ΕΚΤ αλλά και η Τρόικα υποχρεώθηκαν να μεταβάλλουν ουσιαστικό μέρος της λειτουργίας τους και του θεσμικού τους πλαισίου για να ανταποκριθούν σε κάτι πρωτόγνωρο όπως η ελληνική κρίση. Ο EFSF και αργότερα ο ESM αλλά και το ΔΝΤ καταστρατήγησαν το πλαίσιο λειτουργίας τους και υποχρεώθηκαν να εμπλακούν σε δανειοδότηση μια χώρας που δεν έχει βιώσιμο χρέος. Οι προαναφερόμενοι οργανισμοί δεν μπορούν να δανείζουν χώρες με προβλήματα στην εξυπηρέτηση χρέους Για την δικαιολόγηση της καταχρηστικής εμπλοκής τους τόσο ο ESM όσο και το ΔΝΤ εφήυραν απίστευτες δικαιολογίες προκειμένου να παρακάμψουν βασικά εμπόδια.
Η αδυναμία επανάκαμψης στις αγορές της Ελλάδος και εξυπηρέτησης του χρεους θα ήταν καταστροφική για την ελληνική οικονομία θα ήταν όμως και καταστροφική για την ΟΝΕ. Θα προσέθετε στο κλίμα του ευρωπροβληματισμού που σαρώνει την Ευρώπη το πετραδάκι που θα οδηγούσε στην ουσιαστική αποκαθήλωση των ευρωπαικών θεσμών. Ποιο θα είναι το πολιτικό κεφάλαιο των ευρωπαϊκών οργάνων και θεσμών μετά από μια ελληνική αποτυχία; Η αδυναμία ρύθμισης του ελληνικού χρέους θα αποτελέσει το Βατερλώ μια ασθενής οικονομικής ένωσης που με μεγάλη δυσκολία θα μπορέσει να προχωρήσει στα επόμενα αναγκαία βήματα.
